*जागतिक मराठी साहित्य कला व्यक्तित्व विकास मंच सदस्य ज्येष्ठ लेखक कवी अरविंदजी ढवळीकर यांची काव्यरचना*

कधि पहाटेस एक दीप कळी उमलली
हळुच कशी कानी मज एक शब्द बोलली
क्षितिजावर तमरेषा सागरास बिलगली
ऊठ सख्या आज उभी दारी जणु दीपावली

अंतरात सहजी मग जागतात दीप शिखा
डोह दिसे स्वप्नांचा मंतरल्या सारखा
वारुळात प्रश्नांच्या दडला का जिव फुका
आज जुन्या जखमांची कातही टाकेल कां?

घाव सोसले अनेक माझ्याशी लढुन मीच
पुन्हा पुन्हा सांवरलो कधि हरलो मी उगिच
कधि प्रेमा न्याय दिला अन्याया झुगारून
मॆत्रिचि साद दिलि दोषांना स्विकारुन

माझे नव्हते कुणीच आज ही सारे तसेच
मी तरी माझा कुठे? प्रश्न जिवघेणे असेच
ज्योत एक ये उजळुन भ्रम सारे गेले जळून
हे विश्वचि माझे घर नकळत गेले कळून

ज्योतिने उजळुन ज्योत भरुदे हा आसमंत
पालवी फुटो, न उरो शुष्क क्षणांचिच खंत
जागणेच जगणे अन जगणे असो वसंत
दीपस्तंभ तुम्हि सारे अन् अंतरात सर्व संत

अरविंद