*”कसा संपला ०६ पासून ६० वयापर्यंतचा हा प्रवास कांही कळलंच नाही.”*

*काय मिळवलं, काय कमावलं,*
*काय गमावलं,*
*कांही कळलंच नाही.*

*संपलं बालपण,*
*गेलं तारुण्य,*
*केव्हा आलं ज्येष्ठत्व,*
*कांही कळलंच नाही.*

*काल मुलगा होतो,*
*केव्हा बाप आणि नंतर सासरा झालो,*
*कांही कळलंच नाही.*

*केव्हा ‘दादा’ चा बाबा*
*नंतर ‘बाबा’ चा*
*’आबा’ होऊन गेलो,*
*कांही कळलंच नाही.*

*कोणी म्हणतं साठी बुद्धी नाठी,*
*कोणी म्हणतं हाती आली काठी,*
*काय खरं आहे,*
*कांही कळलंच नाही.*

*पहिले आई बापाचं चाललं,*
*मग बायकोचं चाललं,*
*मग चाललं मुलांचं,*
*मग चाललं सुनेचं,*
*माझं कधी चाललं*,
*कांही कळलंच नाही*

*बायको म्हणते,*
*आता तरी समजून घ्या* ,
*काय समजू,*
*काय नको समजू,*
*मग इतकी वर्ष समजुतीने*
*कोणा बरोबर घेतली*
*कां कुणास ठाऊक*
*कांही कळलंच नाही.*

*मन म्हणतंय तरुण आहे मी,*
*वय म्हणतंय वेडा आहे मी,*
*या साऱ्या धडपडीत केव्हा*
*गुडघे झिजून गेले,*
*कांही कळलंच नाही.*

*झडून गेले केस,*
*लोंबू लागले गाल,*
*लागला चष्मा,*
*केव्हा बदलला हा चेहरा*
*कांही कळलंच नाही.*

*काळ बदलला,*
*मी बदललो*
*बदलली मित्र-मंडळीही*
*किती निघून गेले,*
*किती राहिले मित्र,*
*कांही कळलंच नाही.*

*कालपर्यंत मौजमस्ती*
*करीत होतो मित्रांसोबत,*
*केव्हा सीनियर सिटिझनचा*
*शिक्का लागून गेला,*
*कांही कळलंच नाही.*

*सून, जावई, नातू, पणतू,*
*आनंदीआनंद झाला,*
*केव्हा हासलं उदास हे*
*जीवन,*
*कांही कळलंच नाही.*

*भरभरून जगून घे जीवा*
*मग नको म्हणूस की,*
*”मला कांही कळलंच नाही.*
*कवी. ना.धो. महानोर*
*संग्रह@अजित नाडकर्णी,शुभांजीत श्रृष्टी*

🙏🌺🌹😊