ती मला म्हणाली,
“वाट पाहीन तुझी,
अगदी….
अखेरच्या श्वासापर्यंत.”

निशब्द मी,
काहीच सुचेना,
काय बोलावे काहीच कळेना.
तिचं मन समजायला,
फार उशीर झालेला..
तिचे ते शब्द…
खोलवर रुतलेत मनी.

त्या तिच्या भावना..
का नाही समजलो मी?
वेड्या मनाच्या मागे,
का धावलो मी?

उत्तर शोधून सापडेना..
ते शोधायलाही तिचाच अडथळा.
ती म्हणायची…
“उत्तर नकोय, हवास मला तू”.

आता तिचं बोलणं,
मला समजायला लागलं.
वाट पाहण्यातलं तिचं गूढ,
मला उमजायला लागलं.

आता मीही तयार आहे,
तिची सोबत करायला…
अगदी…
माझ्या अखेरच्या श्वासापर्यंत…!!

(दीपी)
दीपक पटेकर
८४४६७४३१९६.