*जागतिक साहित्य कला व्यक्तित्व विकास मंचचे सन्मा सदस्य कवी संजय धनगव्हाळ लिखित अप्रतिम काव्यरचना*

*काही दिवसांची सुटी घेऊन परिवाराला भेटायला आलेले विरसैनिकांना तात्काळ बोलवणे आल्यावर त्यांच्या मनातील भावना काव्यरूपात*

*********************

*’कुंकू‘*

लग्नानंतरच्या पहिल्याच दिवशी

साहेबांचा फोन आला

सीमेवर चकमक सुरू झाली

आणि मी लगेच निघालो

जाताना मागे वळून बघण्याची

हिंमत झाली नाही

ती तशीच धावत आली

पाठीमागून बिलगली

परत कधी येणार म्हणून विचारू लागली

सांगता आलं नाही……

पण तिच्या पदराला

परत येण्याचं वचन बांधून

एक मात्र निश्चित सांगीतलं

विरपत्नी होऊन तू वाट माझी पहा

औक्षणाच ताट घेऊन दारात उभी रहा

मी निश्चित परत येईन परत आल्यावर

तू सांभाळून ठेवलेला कुंकू

तुझ्या कपाळी लावीन

आत्ता कुठे मुलगा मोठा झाला

बाबांशी बोलायला लागला

अशातच साहेबांचा फोन आला

सीमेवर चकमक सुरू झाली

आणि मी तसाच निघालो

पण मागे वळून पाहू शकत नव्हतो लेकराला

पोरगा तसाच धावत आला

पायाला बिलगला अणि म्हणाला

बाबा तुम्ही जाऊच नका

म्हणजे आईला कुंकू न लावता

आरशात बघावं लागणार नाही

कारणं तुम्ही गेल्यावर आई

स्वतःच्या जिवापेक्षा कुंकू जपून ठेवते

दारात उभी राहून वाट तुमची पहाते

डोळ्यातून अश्रू येवू न देता

मुलाला समजावून सांगितले

तुला जशी आईची गरज आहे

तशीच भारतमातेला माझी गरज आहे

परत आलो तर

भारतमातेच्या कपाळाचा कुंकू

तुझ्या आईच्या कपाळीं लावणार

त्या नंतर घरात पुन्हा आरसा

कधीच नाही दिसणार

*संजय धनगव्हाळ*

*(अर्थात कुसुमाई)*

९४२२८९२६१८

९५७९११३५४७