*जागतिक साहित्य कला व्यक्तित्व विकास मंचच्या सन्मा सदस्य लेखक कवी संजय धनगव्हाळ लिखित अप्रतिम काव्यरचना*
आयुष्याच्या वाटेवर
*********************
शेजारधर्म या नात्याने ती रोज
शेजारी गप्पा करायलाच जायची
त्यांनी हे आणलं ते आणलं
तिने छान साडी घेतली
अस मला सांगायची
मी ही तुला घेवून देईल असं सांगून
तिचं तात्पुरत समाधान करायचो
तिच्यासोबत गरमागरम चहा प्यायचो
इतरांसारख्या सर्वं सुखसोयी
आपल्याकडे ही असाव्यात
अस तिला नेहमीच वाटायचं
आणि थोडंसं मनोमनी नाराज व्हायचं
पण ती रोज दारात उभी राहून
माझी वाट बघायची
माझ्या कपाळावरचा
कष्टाचा घाम पुसताना
सारेकाही विसरायची
तिच्या डोळ्यात डोळो घालून
मी तिचा चेहरा वाचायचो
हातात हात घालून तिला
मस्तपैकी पाणी पुरी खायला न्यायचो
माझ्या कष्टाची जाणीव तिला होती
म्हणून ती ही हातभार लावायची
तोडक्या मोडक्या संसारात ही
ती आनंदात असायची
हे मिळावं ते मिळावं हे आणावं ते आणावं
अस वाटत असताना ही
तिने कधी मागितलं नाही
तिच्या साडीला लावलेलं ठिगळं
मात्र तिने कधी दाखवलं नाही
रोज आम्ही दोघं उंबऱ्यावर बसून
एकमेकांच दुःख वाटून घ्यायचो
चांदण्यांच्या उजेडात मस्तपैकी
चटणी भाकर खायचो
भाड्याचं घर थोडासाच पागार
रोज आणून खायचो
कधीकधी उपाशीपोटी रहायचो
जेमतेम जगणं असताना ही
ती भक्कम आधार देत होती
एक दिवस सुखाचा आपलाही येईल
असं सांगताना स्वप्नांच्या दुनियेत नेत होती
तिच्या मनासारखं काहीच होत नव्हत
तरी तिने अंतर कधी दिले नाही
मी घरी येईपर्यंत उंबरठा तिने सोडला नाही
मन कुठेतरी मोकळं व्हावं म्हणून
मी तिला फिरायला घेऊन जायचो
तिच्या मांडीवर डोकं ठेवून
मनसोक्त रडून घ्यायचो
आयुष्याच्या वाटेवर संघर्ष असताना ही
तिने चेहऱ्यावरच हसु कधी जाऊ दिलं नाही
माझ्या ही डोळ्यात तिने कधी
अश्रू येऊ दिले नाही
मी आहे ना असं हसत हसत म्हणायची
आधाराचा हात पाठीवर ठेऊन
ऊर्जा माझी व्हायची
जगणं कसंही असलं तरी
मी न चुकता रोज तिच्यासाठी गजरा आणायचो
वेणीत तिच्या माळताना
एकमेकांच्या खांद्यावर डोकं ठेवून
वेदनेला विराम द्यायचो
*संजय धनगव्हाळ*
*(अर्थात कुसुमाई)*