*🌈भाव तरंग ( काल्पनिक )*

होय फुला !!
तुझ्या वासानी, आणी तुझ्या रंग कांती ने मी इकडे अलो, ओढावलो गेलो, तुझे ते मन मोहक रूपानी, माझ्या मनास भुरळ घातली. काय तुझा तो सुवास, तो परिमळ विधात्या ने कसे खुबीने तुला निर्माण का केले असेल बर ! तुझ्या ह्या मुलायम अंगकान्ति ने म्हण की, विलोभनीय रंगाने म्हण, मी पुरता तुझ्या प्रांगणात शिरलो. नाही तर कसा घुसलो ते कळलंच नाही एवढी जादु !
तुझ्या फक्त दिसण्यात आहे तर, अंतरंगात शिरलो तर काय होईल हे कळणारच नाही !
सुंगधा ने एवढं मोहित होता येत का रे ? ते भृमराना विचारावे लागेल, त्यांचं पण माझ्या सारखीच गत होणार . मनुष्य काय किंवा भृंग काय निसर्गाच्या सानिध्यात राहण्याची आकृष्ट होण्याची ओढ, ही जन्मजात च ! बहुतेक आपण आकर्षित व्हावे म्हणूनच हा विधात्या चा खटाटोप नाही का ?
भृमराने तरी कोणत्या फुलावर यावे, बसावे चुंबन घ्यावे, हे त्याच्या प्राक्तनात च लिहले असेल का ?
कोणत्या फुलावर बसावे कोणता रंग असावा कोणत्या जातीचे असावे ! सुगन्ध कोणता असावा ह्याला बन्धन तर नाही ना !
कोणतेही फूल भृमरास प्रिय आहे, त्याला कश्याचे च बंधन नाही, जातिपात तो मानत नाही, क्षुद्र श्रेष्ठ उच्च कनिष्ठ असा भेद भाव तर त्याच्या मनात येत असेल का ? मग मी तर साधा मानव प्राणी, सुगन्धने मला भुरळ पडणार च मन हे असच रसायन आहे, जिथे निसर्ग आहे तिथे ते ओढ़ घेतच. निसर्ग सौंदर्याचा आस्वाद घ्यायला वय आड़ येत का ? नाही ना मग मी तर साधा जीव.
लाकुड़ पोखरणारा भृंग मृदु कमल पाशा त अड़कुन पडतो. कमल दल केव्हा मिटतात व तो केव्हा मृत होतो, ते त्याला ही कळत नाही.
असा का बरं हा निसर्ग नियम ! असे म्हणतात की फुल पाखरांचं मिलन झाल्यावर नर मरून जातो ! मादी तेवढीच जिवंत राहते का ? पुढील पिढी वाढविण्यासाठी मग नर फुल पाखरांच्या नशिबी मरणच का? कोणता निसर्ग नियम विधात्याने लावला. त्यासाठी च का नराचा जन्म आहे नेहमीच शमा परवाना च नियम का बरं असावं हे माहीत असून देखील नर हे धाडस करतो म्हणजे काय ? केवळ आंतरिक ओढ/ माया जिव्हाळा / प्रेम !

प्रेम हे असंच असत का हो ? का मग दरीत उडी टाकायची. षड्रिपु हे सर्व निसर्गतःच सगळीकडे वास करतात का ? अगदी फुलांच्या पानांच्या वेलीच्या सौंदर्याच्या सुगंधाच्या ठाई ! की विधात्याने विश्व मोहिनी च रूप, चराचर निसर्गात भारून ठेवलं आहे. काळ्या कपारीतून थंड गार गोड पाण्याचा श्रोत, कुंडातून सतत ओसंडून वाहणार जलप्रवाह ! भूगर्भात असणारी तप्त लाव्हारस काय काय बघायचे हे ! आकाश व सागर निळेच का ! सागराचा पाणी खारट का ? सागराला जर तहान लागली तर त्यांनी कुठं जायचं ? सरीतेला सागराची ओढ का ? अश्या अनेक गूढ प्रश्नांनी मन सैरभैर होत.
देवा तु आमच्या साठी काय काय निर्माण केलेस व हे मोहिनी तंत्र कश्यासाठी वापरलेस वर धर्म अर्थ काम करून मोक्ष मिळवण्यासाठी का भाग पडलेस ? मोक्ष आहे की नाही मला माहित नाही पण !
।। पुनरपी जननं पुनरपी मरणम
पुनरपी जननी जठरे शयनम ।।
हाच सिद्धांत मला भावतो कारण तुझं निसर्ग रूप सतत पहावे वाटत, म्हणूनच ययाती नी पण स्वतःच्या मुलाकडून तरुणपण मिळवण्यासाठी च तो ही मोहाच्या आहारी गेलाच ना !

हे सखी दे दे मला आज सर्व काही हाव आहे, ऊधळण कर तुझ्या सर्व मृदु मुलायम हातानी, तुझ्या नक्षत्रा ची, तुझ्या सुगंधाने मी बेधुन्द झालो. तुझ्या दरबारात कसलीच कमतरता नाही, तुझी पखरण चालू ठेव मला आज मनमुराद अमृत लुटवाया च आहे, कोठेही कमतरता नको. अस्वाद घेवू दे मला, तुझ्या पवित्र नक्षत्राचा , मुलायम पाकळ्या चा वेडा पिसा होवून मला भृमर होवू दे, मग मी जन्मभर तुझ्या सनिध्यात मृत झालो तरी चालेल !
कर खुली तुझी कवाडे सुगन्धाची किम्मत एवढी तरी किमान द्यावेच लागेल ना! तुझ्या महिरपी मेघडंबरित विसावा घेण्याची जन्मभर तयारी आहे माझी.

मला तुझे एकतरफ़ा प्रेम नको, बलात्कार पण नको, मला तुझे सौंदर्य विद्रूप पण करावयचे नाही,
तुझ्यातील प्रेम भावनेच शिम्पण कर. तू जशी असशील तशी तू मला प्रिय आहेस, तुझ्या सुगंधानी
माती पण भीजेल ओली होईल वारा गंधित होईल, हाच तर खरा निसर्ग नियम आहे.
विचार खुशाल विचार, त्या सर्व लता वेलीना, फुलाना पाना न त्याच्या सुगन्धना, त्या परिजातकाला विचार, अम्र कुसुमा ना विचार, गुलाबला विचार गुलबकवली ला विचार !
निःसर्गत जे अव्याहत चालत आलें आहे, त्या काल पुरुषाला विचार, त्या चन्द्र सूर्य तारे ग्रह ह्या ना विचार, निसर्ग नियम ते कधी विसरले आहेत का ? मग मी तर का विसरु ! असेच विचार त्या ययाती ला आले असतील का ? क्षणभंगुर वासनेचा विरक्त सोहळा, हाच मनुष्याला प्रिय आहे का ?
हे निसर्ग देवते हेच तुला पण अपेक्षित आहे का ह्याला च जीवन म्हणतात का ?
ययाती व्हायचं की संन्यासी की ऋषी मुनी की मानव धर्माचा उद्धार करायचं हे त्याचं त्यांनी च ठरवायचं,
होय फुला हेच इंगित आहे का जीवनच, तुझ्या सुगंधाचा परिमळ एवढं प्रचंड उलथापालथ करतो, तुझ्या मनमोहक रूपाने तो भ्रमर असो वा फुल पाखरू ह्या दोघांचं ही रुपडं तुला भावत का रे ?
हे ज्या त्या विविध रंगी फुलांनी च ठरवावं. मानवाला ह्या गोष्टी त ढवळा ढवळ करण्याचा अधिकार कोण दिला ?

प्रो. डॉ. प्रवीण उर्फ जी. आर. जोशी
(राष्ट्रीय प्रतिभा पुरस्कारीत)
ज्येष्ठ कवी / लेखक
अंकली / बेळगांव (कॉपी राईट)